Ο άδικος και καταραμένος μου εχθρός με ξαναχτύπησε κατάκαρδα.
Τα τελευταία χρόνια-μήνες μου έχει στερήσει κομμάτι κομμάτι ότι πιο αγαπημένο και πολύτιμο έχω.
Που να φανταστώ τον Ιούνιο του 2018 που τράβαγα αυτή την φωτό ότι θα ήταν και η τελευταία της Αρετούλας μου.
Μόλις πριν από λίγο μου ήρθε το μαντάτο ότι δεν θα μπορέσω να ξαν΄αντικρίσω το γλυκό της χαμόγελο.
Δεν θα σβήσει με τίποτα από την μνήμη μου όταν με ένα απλανές βλέμμα, εξερχόμενος την μισητή για εμένα πόρτα του νοσοκομείου Μεταξά το '17, ανταμώσαμε και μου ανακοίνωσε ότι την επόμενη ημέρα είχε προγραμματίσει γενικές εξετάσεις γιατί δεν αισθανόταν και τόσο καλά.
Την επόμενη δεν ξέρω αν πήγε στον γιατρό αλλά χάσαμε την μεγάλη αδερφή της οικογένειας που πρόλαβα να την δω έστω και και για λίγο στο Μεταξά.
Με λιγοστή πληροφόρηση και μετά από ολιγόλεπτη διαβούλευση μου επέτρεψε να την επισκεφτώ και μου υποσχέθηκε ότι θα μου φέρει τον ιατρικό της φάκελο να τον δει και ένας δικός μου κολλητός γιατρός.
Αυτό πριν από 2,5 εβδομάδες.
Δεν πρόλαβε ποτέ να μου τον φέρει....
Αρετούλα μου γειά σου.........
